Në mall të natës
Ka net ku s’gjej dot forcë,
s’mbledh dot veten e shpërndarë,
n’dyshemenë e një kohe,
që m’fundos n’mungesën tënde,
përfund shpirtit,
ku jehojnë t’u çjerr zë ulërimat e mallit,
tek më gërricin për fyt,
me thonj rrahjesh,
sa m’gjakosin me zhvatje dëshire,
lëkurën e trupit.
Ka net ku s’gjej dot forcë,
malli m’ka veten,
s’ma lëshon,
unë tërhiq e ai tërhiq,
n’litar yjesh që s’përvëlojnë duart e sytë,
n’heshtje t’universit që mban anën e mallit,
mall melodioz,
tmerrësisht hipnoz,
veshëve i fokusuar me timbrin e zërit tënd,
në çdo natë,
ku s’mbledh dot as trupin,
ku s’gjej dot as frymën,
ku s’qetësoj dot as trishtimin,
oh… si nuk kam një krahë më të gjatë,
(lutje e shtrënguar nëpër buzë),
që ta zgjas deri te ti,
me t’prek me dorë fytyrën,
me lëmu gishtat n’qetësi t’fytyrës,
me m’u lidh ndër nyjë gishtash lëkura e fytyrës,
sa me gjet’ pak forcë,
me zbut mallin,
n’butësi burrnore t’fytyrës.
Posto një koment